wstęp Uszkodzenia  łąkotek są powszechnymi urazami związanymi ze sportem u osób młodych  i mogą również występować jako stan zwyrodnieniowy u starszych pacjentów. Rozpoznanie - można podejrzewać klinicznie na podstawie tkliwości linii stawowej i dodatniego wyniku testu Mcmurraya oraz potwierdzić badaniami MRI. Leczenie może być nieoperacyjne lub operacyjne (częściowe wycięcie łąkotki lub naprawa) w zależności od morfologii rozdarcia łąkotki, zajęcia korzenia, objawów pacjenta i wymagań dotyczących aktywności pacjenta. Epidemiologia bardzo częste -  najczęstsze wskazanie do operacji kolana      Klasyfikacja uszkodzeń łąkotek Lokalizacja strefa czerwona (trzecia zewnętrzna, unaczyniona) strefa czerwono-biała (środkowa trzecia część) biała strefa (wewnętrzna trzecia część, pozbawiona unaczynienia)

Zerwania ACL są powszechnymi urazami sportowymi prowadzącymi do przedniej i bocznej niestabilności rotacyjnej kolana. Rozpoznanie można podejrzewać klinicznie na podstawie obecności wysięku pourazowego w stawie kolanowym ze zwiększoną wiotkością w teście Lachmana, ale w celu potwierdzenia rozpoznania konieczne jest wykonanie badań rezonansu magnetycznego. Leczenie obejmuje rekonstrukcję więzadeł z wykorzystaniem różnych technik i doboru przeszczepów w zależności od wieku pacjenta i poziomu aktywności.  Anatomia dwie pęczki o łącznej długości 32 mm x szerokości 7-12 mm  pęczki nazwane na położenie przyczepu piszczelowego pęczek przednio-przyśrodkowy bardziej izometryczny odpowiedzialny przede wszystkim za ograniczenie translacji przedniej kości piszczelowej ( test przedniej szuflady ) pęczek tylno-boczna